POZNAJ PSA: DALMATYŃCZYK

Pies w ciapki rozsławiony przez disney’owski film, to nikt inny jak dalmatyńczyk!

Rasa ta wywodzi się z krainy Dalmacji leżącej nad morzem Adriatyckim, niewiele jednak wiadomo o jej przodkach. Zakłada się, że dalmatyńczyki powstały ze skrzyżowania pointera z bull terierem. Początkowo wykorzystywane były jako psy gończe do osaczania dużej zwierzyny oraz psy bojowe. Ciekawostką jest, że podczas odsieczy pod Wiedniem polski król Jan III Sobieski, jako jedno z trofeów, posiadł 26 tureckich dalmatyńczyków bojowych. W Anglii wykorzystywano je jako psy dyliżansowe, w Ameryce brały udział w akcjach strażackich. Cętkowany pies biegł przez wozem konnym strażaków i jako „żywa syrena” ostrzegał mieszkańców o pędzącym pojeździe. Aktualnie dalmatyńczyki stanowią maskotkę amerykańskiej straży pożarnej.O wyglądzie słów kilka

Dalmatyńczyki rodzą się w całości białe, pierwsze ślady typowego dla psów tej rasy oznaczenia pojawiają się u szczeniąt dopiero w wieku od 10 do 14 dni. Do ukończenia 1 roku życia wszystkie cętki powinny być już w pełni rozwinięte. W zależności od koloru cętek dalmatyńczyka występują różne kolory tęczówek. U psów z czarnymi cętkami oczy powinny być ciemnobrązowe, u osobników z brązowymi oznaczeniami natomiast bursztynowe.Są to psy duże i silne, o szerokiej głowie spłaszczonej na czubku z proporcjonalnym psykiem. Ich szczupłe ciało zwieńczają silne plecy o prostej linii oraz muskularne barki. Szyja dalmatyńczyka jest długa i silna, podobnie jak całe ciało nie posiada fałd skórnych. Zaokrąglone na końcach wiszące uszy dalmatyńczyka są osadzone na wąskiej czaszce raczej wysoko i przylegają do niej. Sierpowaty, zwężający się ku wierzchołkowi ogon sięga u niektórych osobników nawet do stawów skokowych tylnych łap. Dorosłe psy osiągają wysokość w kłębie od 56 do 62 cm u samców a suczki (nieco niższe) od54 do 60 cm. Samce na wadze osiągają według standardu rasy od 27 do 32 kg, dorosłe suczki powinny z kolei ważyć od 24 do 29 kg.Charakter rasy

Rasa ta jest bardzo aktywna, ale i inteligentna. Potrzebuje jednak szkolenia już na wczesnym etapie życia, aby ustanowić zdrowe zasady zachowania. Tylko tak z psów tych można uczynić dobrze wychowanych członków rodziny. W przeciwnym wypadku dalmatyńczyki stają się uparte, nieposłuszne, czasem nawet agresywne. Bez konsekwentnego, mocnego szkolenia mogą stać być wręcz niemożliwe do opanowania. Ponieważ psy te bywają uparciuchami, szkolenie ich musi być stanowcze i konsekwentne. Jednocześnie dalmatyńczyki są też wrażliwe i nie reagują dobrze na trudne metody treningowe w połączeniu z karami. Mówi się wręcz, że nie zapominają o złym traktowaniu lub surowym zachowaniu wobec nich. Potrzebują wiec dobrego podejścia do treningu, z dużą ilością nagród za właściwe zachowanie. Rasa dalmatyńczyk uwielbia ponadto przebywać ze swoimi ludźmi dosłownie przy każdej czynności, co może być kłopotliwe, gdy trzeba zostawić je same np. idąc do pracy. Często źle znoszą pozostawanie samemu w domu. Z powodu krótkiej sierści, nie są to również psy do mieszkania w kojcu na zewnątrz domu. Dalmatyńczyki dogadają się za to doskonale z innymi zwierzętami domowymi i dziećmi, jeśli będą socjalizowane ku temu od szczeniaka. Są to bowiem psy towarzyskie i mogące mieszkać razem ze wszystkimi ludźmi i rodzajami zwierząt domowych. Dobrze jest wiec, by miały towarzystwo, gdy muszą spędzać pewien czas dziennie bez właścicieli w domu. Zrobimy też najlepiej, gdy włączymy je we wszystkie codzienne zajęcia rodzinne, by nie odczuwały wykluczenia. Rodziny z małymi dziećmi powinny mieć jednak świadomość, że dalmatyńczyki są bardzo żywiołowe i aktywne, mogą wiec przypadkowo przewraca małe dzieci i niechcący robić im tym krzywdę. Normalnie jednak, dobrze prowadzone dalmatyńczyki mogą być wspaniałym, aktywnym towarzyszem zabaw dla starszych dzieci. Oczywiście przynajmniej na początku powinno to być pod odpowiednim nadzorem, aby upewnić się, że zarówno dziecko, jak i pies przestrzegają dopuszczalnych zasad zachowania.Zdrowie dalmatyńczykaMimo, że na ogół są to psy zdrowe, wykazują szczególne predyspozycje do zachorowania na niektóre schorzenia.I Głuchota- ma związek z białym umaszczeniem. Prawdopodobieństwo głuchoty u dalmatyńczyka jest wprost proporcjonalne do ilości białej sierści. proces dziedziczenia głuchoty jest złożony i z udziałem wielu genów. Głuche psy mogą mieć zdrowe szczenięta, a zdrowe psy- głuche.II Kamienie moczowe – są wynikiem zaburzonego systemu transportowego kwasu moczowego spowodowanego uwarunkowanym genetycznie defektem metabolizmu. W związku z tym u dalmatyńczyków szybciej niż u innych psów powstają kamienie moczowe.III Alergia pokarmowa- nieimmunologiczna reakcja na przyjmowany pokarm, w większości na białko lub zboża.IV Dwurzędowość rzęs- obecności podwójnego rzędu rzęs. Rzęsy dodatkowe powodują drażnienie rogówki i spojówki powodując ich stan zapalny. Długie działanie uszkadzające, może w końcowym efekcie prowadzić do rozwinięcia się wrzodu rogówki.Dalmatyńczyki to psy towarzyskie, choć uparte i niezależne. Odpowiednio wytresowane i zsocjalizowane stanowią świetnego partnera życia.